ชีวประวัติเจ้าแม่กวนอิม(4)
พระนางทรงหลบหนีไปพำนักอยู่ที่วัดนางชี
ในสายัณหกาลแห่งวันอภิเษกสมรส เจ้าหญิงกวานยินทรงหลีกหนีออกจากพระราชวัง หลังจากทรงดำเนินด้วยความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าพระนางก็บรรลุถึงวัดนางชีซึ่งขนานนามว่า “นกนางแอ่นขาว” พระนางแต่งกายเยี่ยงคนเข็ญใจและรับสั่งแก่นางสมภารวัดว่า พระนางทรงมีจิตปรารถนาจะอุปสมบัติเป็นนางชี นางสมภารไม่ตระหนักว่าพระนางเป็นพระราชธิดาของกษัตริย์ จึงมิได้รับรองด้วยไมตรีจิต นางสมภารได้กราบทูลเจ้าหญิงกวานยินว่า จะรับพระนางเข้าไว้เป็นนางชียังไม่ได้ก่อน เหตุด้วยไม่มีที่ว่างที่จะให้อยู่ เจ้าหญิงกวานยินทรงกันแสงสะอึกสะอื้นคร่ำครวญน้ำพระเนตรหลั่งนองพระปรางเป็นที่น่าเวทนายิ่งนัก ในที่สุดนางสมภารก็ยอมรับพระนางไว้ แต่ทว่าพระนางทรงได้รับเกียรติเป็นเพียงนางทาสีสำหรับให้เหล่านางชีอื่นๆช่วงใช้เท่านั้น และพระนางอาจจะถูกขับไล่เสียเวลาใดก็ได้ หากว่าทรงประพฤติผิดเพียงเท่ากระผีกเล็บ
ขณะนั้นเจ้าหญิงกวานยินได้ทรงประสพแล้วซึ่งชีววิถีที่พระนางได้ทรงใฝ่ฝันมาเป็นเวลาช้านาน พระนางทรงพยายามทำพระทัยให้อิ่มเอม แต่บรรดานางชีทั้งหลายดูประหนึ่งว่ามีจิตเจตนาอยากให้พระนางเสวยแต่มหันตทุกขเวทนาไม่ว่างเว้น เขามอบงานอย่างแสนลำบากให้แก่พระนางจนกระทั่งพระนางจะทรงหาเวลาสำราญพระกายสักอึดใจเดียวก็ทั้งยาก พระนางทรงใช้ให้ทำงานวันยังค่ำๆ เป็นต้นว่าหาบน้ำจากบ่อซึ่งอยู่ที่เชิงผาขึ้นไปสู่อารามเบื้องบน และเที่ยวแสวงหาฟืนตามลำเนาไพรใกล้บริเวณอารามยามราตรีกาลขณะที่พระปฤษฎางค์ปวดร้าวเจียนจะแยกแยะออกเป็นชิ้นๆเป็นเสี่ยงพระนางก็ยังต้องถูกมอบหมายงานพิเศษให้กระทำอีกหลายๆอย่าง ถ้าเป็นสตรีอื่นแล้วอย่าหวังเลยว่าจะไม่ต้องอกแตกตาย แต่พระนางทรงหาเป็นเช่นนั้นไม่พระนางมิได้ทรงหวาดหวั่นต่อความทกข์ลำบากยากแค้นทั้งปวง พระนางลืมวิปโยคทุกข์ และทรงพยายามเร้นรอยที่ปรากฏเป็นครั้งคราวบนพระนลาฏอันเนื่องด้วยความปวดเจ็บยอกเสียวเมื่อยล้าเสีย ทั้งทรงพยายามที่จะเปลี่ยนใจของหญิงอำมหิตเหล่านั้นให้กลับรักใคร่เอ็นดูพระนาง พระนางทรงสนองวาจาอันกักขฬะของเขาเหล่านั้นด้วยวาจาอันสุภาพอ่อนหวานละม่อมละไมและมิได้ทรงเปิดหนทางให้ความโกรธเป็นอันขาด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น